De eikenboktor

Leuk hoor! Hier twee voor jou!

De vlinder vertelde me:
“eens was ik een rupsje”.
Ik wilde het niet geloven.
Nu ben ik zelf een vlinder,
en de schok nog niet te boven.

De muis at kaas,
maar was plotseling dood,
want de klem,
was sterk en groot.

Groeten, Chila

Hoi Benneke,
Een grappig gedichtje dat soms loopt als een trein en soms wat uit z'n ritme raakt. In de eerste strofe heb je regel 5 na een witregel gezet. Dat werkt goed. Misschien voel je er voor om dat ook bij de andere strofen te doen. Zo te zien kan dat goed.

Maar eigenlijk reageer ik omdat ik iets met boktorren heb.
Hij komt in 2 van mijn verhaaltjes voor. Hierbij een fragmentje:

'Hoezo kritiek?'
De boktor deed onopvallend een paar stapjes achteruit.
'Ik sta op het punt om uit te sterven,' zei hij.
'Dat is nog erger dan opgegeten worden, hoewel ik daar ook geen voorstander van ben.' Hij liet zijn antennes droevig hangen.
Voor bedreigde soorten luidt de regel: Om te overleven moet je schattig zijn.'
Hij deed weer een stapje richting houtblokken.
'Zeg eens eerlijk, zie ik er schattig uit?'
'Nee,' zei Mol, 'maar wel erg smakelijk.

groeten
Anke

Hoi Anke, wat betreft het ritme, heb je gelijk, ik ben soms te snel tevreden en laat het maar zitten. Leuk trouwens dat we deels een zelfde onderwerp kozen met een heel andere tekst.

Benneke