De basiliek in Oudenbosch

#8b0000; font-size: x-small;">


Zes jaar geleden zijn we, op onze dertigste trouwdag naar de basiliek in Oudenbosch geweest. Die dag was niet echt zonnig en er stond een gure wind. Omdat ik nog niet zo lang gebruik van een rolstoel maakte had ik daar niet op geregend. Bij lang staan, of lopen is zo’n stoel voor mij zeker een uitkomst. Peter had mij op het plein afgezet om de auto ergens anders te parkeren. Daar zat ik dan, rillend in mijn stoel te wachten tot mijn dierbare echtgenoot weer terug was. Wat was ik blij dat we naar binnen konden om op te warmen en de prachtige beschilderingen te bekijken. De basiliek was prachtig versierd omdat het de kerstweken waren. Ondanks dat er toch mensen rond liepen straalde het hele gebouw rust uit en, tenminste ik, ging mij er klein, tot nietig aan toe in het Godshuis voelen. Vooral Peter heeft geprobeerd foto’s te maken, maar de camera begon al tekenen van verval te gaan vertonen. Scherpstellen en sluitertijd. De tijd at het duurde voorat hij eindelijk een foto maakte. Het bleef een pure gok.





Het foto’s maken kwam bij ons op een waakvlam te staan. Tot van de zomer. Ik kocht weer, nu een heel goedkoop cameraatje en nu begint de lol weer helemaal terug te komen. Sterker nog, nu is die camera mijn tweede set ogen. Weet ik niet wat ik zie, dan maak ik er een foto van en bekijk ik thuis wel op de pc wat ik gezien heb. Als ik volgend jaar geopereerd ben en weer beter zie, ga ik zeker een betere camera aanschaffen. Nu doe het nog maar met die wazige foto’s van toen. Je eigen inbeeldingsvermogen helpt je ook wel op weg. (wink)